In de wereld van de geestelijke gezondheidszorg is er steeds meer aandacht voor de mensen rondom de cliënt: familieleden, partners en vrienden. Zij dragen vaak een stille last, vol zorgen, vragen en verdriet. Ildi weet daar alles van. Al zes jaar zet zij zich als vrijwillige familiecoach in bij GGz Centraal, regio Eemland. Vanuit haar eigen indrukwekkende familie-ervaringsdeskundigheid biedt ze steun aan naasten van cliënten, samen met een zorgprofessional. In dit interview vertelt Ildi over haar rol, haar drijfveren en de kracht van herkenning en erkenning in familiecoaching.

Kun je iets over je rol vertellen als familiecoach in Eemland?

“Voor het zesde jaar op rij ben ik werkzaam als vrijwillige familiecoach bij GGz Centraal, regio Eemland. We coachen de familie en belangrijke naasten van de cliënten in Eemland die opgenomen zijn, poliklinisch of ambulant begeleid worden. Dat doen we samen met een collega-zorgprofessional. Het is mooi dat we dit doen in duo’s! De zorgprofessional heeft kennis over bijwerkingen van medicatie en het reilen en zeilen bij GGz Centraal. En ik praat vanuit mijn eigen familie-ervaringsdeskundigheid. Ik ervaar steeds hoe fijn het is voor naasten dat zij zich gehoord voelen. Ze hebben herkenning in bv. een stukje van mijn ervaring en dat geeft ze erkenning voor hun eigen situatie. Er wordt dan ook nog wel eens een traan gelaten. Bijna vanuit opluchting.”

Hoe werkt  inbreng van eigen ervaring binnen de familiecoaching?

“Soms ben ik verbaasd hoeveel jaren de naaste al bezig is om zich staande te houden in zijn of haar eigen situatie. Heel vaak met het gevoel ‘ik sta er alleen voor’. Dat gevoel ken ik. Mijn vader was psychiatrisch patiënt. Hij pleegde suïcide toen ik twaalf jaar was. Vijf jaar later werd mijn moeder psychotisch. Ik bracht haar van de ene instelling naar de andere. Van herstellingsoord naar gesloten instellingen. Ik ben nu nog haar mantelzorger. En tot onze verbazing kan zij sinds acht jaar weer zelfstandig wonen. Ik kreeg nooit begeleiding of uitleg over alle labels die mijn vader of moeder kregen. Mijn moeder werd naar huis gestuurd en we moesten het zelf uitzoeken. O ja, we hebben eenmalig een foldertje ontvangen. Dat maakt dat ik behoorlijk gemotiveerd ben om als familiecoach te werken. Ik weet namelijk wat het is om er alleen voor te staan. Hoe je als naaste, onderdeel kunt worden van de ziekte van de patiënt.”

Kun je iets vertellen over de inhoud van de gesprekken?

“Mensen zijn zó dankbaar na de gesprekken. Soms is er maar één gesprek nodig. Vaak is dat een gesprek om even te checken door de naaste of ze op de goede weg zitten. Soms zijn meerdere gesprekken nodig. Onderwerpen die bijvoorbeeld aan bod komen: eigen grenzen aangeven, eigen identiteit: ‘wat voel ik nu?’, levend verlies, rouw, verlangen, seksualiteit, overlevingsmechanismen, ‘niet de vuile was buiten hangen’ (daar praat je niet over), spanning, eigen persoonlijke groei, verslaving, hoe nu verder. Hoe fijn is het nu dus dat er een luisterend oor is; dat wij als duo meedenken en hier een daar een tip geven op persoonlijk vlak.”

Wat houdt je nog meer bezig?

“Ik ben ook gespreksgroepleider rondom KOPP/KOV* bij Mind Naasten Centraal en bij Suïcide Preventie Centrum Harderwijk. Soms word ik gevraagd mijn KOPP/KOV familie- ervaringsverhaal te delen en geef ik voorlichting hoe de problematiek te herkennen. Dat doe ik bij verpleegkundigen in opleiding, coachopleidingen, bij gemeentes, in podcasts, op tv, etc.

Ook heb ik nog hobby’s zoals systemisch lichaamswerk, familie-opstellingen, coachen met paard en golfen. En sinds kort reis ik graag samen met manlief in ons campertje en ga ik graag de natuur in om mijzelf in balans te houden in het er voor anderen te kunnen zijn. Onze kinderen zijn zelfstandig, dus nu kan het!

Tip: Probeer jezelf altijd op nummer 1 te zetten, in verbinding met de ander

*KOPP-KOV = Kind van Ouders met Psychiatrische Problematiek/Kind van Ouders met Verslaving